Moje poglądy na temat równouprawnienia i feminizmu nie pokrywają się chyba z żadnym ze współczesnych nurtów. Bo o ile twierdzę, że kobieta ma absolutne prawo decydować o swoim życiu, robić w nim to, co sama uważa za stosowne, wykonywać taki zawód, jaki jej się podoba, o ile czuje się na siłach, tak również uważam, że nasza płeć jest jednak determinantem w wielu kwestiach. Różnimy się od mężczyzn znacząco wrażliwością, emocjonalnością, nasze hormony mają istotny wpływ na wiele cech naszych charakterów, jesteśmy predestynowane do pełnienia określonych ról w społeczeństwie. I nie ma co na siłę z tym walczyć. Ba! Jestem przekonana, że to nasza zaleta i powinnyśmy ten fakt podkreślać i wykorzystywać.

Stąd nigdy nie byłam zwolenniczką parytetów – uważam, że kobiety powinny być przyjmowane na kierownicze stanowiska przez wzgląd na swoje umiejętności, a nie płeć. Również feminatywy mnie drażnią. Podkreślanie płci w nazwie zawodu kompletnie kłóci mi się z ideą feminizmu. Nazwy zawodów, tytuły naukowe, itd., powinny być tak skonstruowane, aby nie sugerowały płci, a osoba wykonująca dany zawód była widziana przez pryzmat jej kompetencji. Bardzo starałam się przez wiele lat być feministką, ale współcześnie wygłaszane idee są według mnie kompletnie pozbawione logiki.

Wydarzenia ostatnich dni same przez się wymogły na mnie pewne przemyślenia. Na scenie międzynarodowej doszło do bezprecedensowej sytuacji, biorąc pod uwagę zarówno skalę pomocy humanitarnej, jak i zaangażowanie europejskich państw w pomoc Ukrainie.

Od początku chciałam pokusić się o stwierdzenie, że głównym czynnikiem, który ma decydujący wpływ na obraz sytuacji, była obecność kobiet w życiu publicznym i polityce. Dodatkowo pośrednim narzędziem umożliwiającym aż tak szeroko zakrojone działania i współpracę, stały się media społecznościowe. Jeszcze kilka dni temu były to tylko obserwacje i domysły. Teraz, po dłuższej i dokładniejszej analizie, jestem przekonana, że to głównie dzięki kobietom pomoc odbywa się na niespotykaną dotychczas skalę. Mówią o tym chociażby wyniki badania przeprowadzonego przez agencję badawczą IQS zlecone przez portal “Rzeczpospolita”. Wyniki jasno pokazują, że w znacznej większości to właśnie kobiety zaangażowane są w niesienie pomocy. Niebagatelny wpływ na reakcje państw miały kobiety będące ministrami obrony wśród państw UE.

Od setek lat za bohaterami stały w cieniu ich żony, córki i matki, które ponosiły niemą ofiarę w imię wyższych męskich spraw. Od setek lat kobiety były niewidocznymi i niedocenianymi uczestniczkami wojen, konfliktów, sporów, biorąc w nich czynny udział jako sanitariuszki, łączniczki, dyplomatki lub walcząc ramię w ramię z mężczyznami. To ich wrażliwość i empatia niejednokrotnie zmieniały bieg wydarzeń.

Dzisiaj pierwszy raz w historii wpływ kobiet jest widoczny, realny i namacalny tak bardzo, że aż bije po oczach. Jestem przekonana, że gdyby nie kobieca wrażliwość, świat polityki machnąłby ręką na umierające na Ukrainie dzieci, składając ich śmierć na karb ofiar wojny, których nie da się uniknąć.

I właśnie dzisiaj, w ten szczególny dzień, chciałam Wam wszystkim z całego serca podziękować.